Test verzorgd door zoonlief!

De hele week wil ik al mijn eerste blog schrijven en plaatsen op mijn website en denk ik tegelijkertijd moet ik dat nou wel doen. Wordt het niet teveel, je bent nu al met zoveel bezig. Maar ik ben niet meer tegen te houden. Dit is wat ik wil doen, dit is wat ik leuk vind dus daar komt tie of jullie het nu wel of niet leuk vinden (grapje natuurlijk).

Inmiddels weet ik wel waarom ik moest wachten tot vandaag. We zijn in Frankrijk en het sneeuwt voor de tweede dag. We zijn mooi weer skiërs dus de benen laten we even bijkomen en vullen we het programma met andere dingen. Onder andere met het oefenen van snowboarden door de kinderen en wij moedigen aan als ouders dat is logisch.

In de avond belanden we in een Engelse pub waar we al meerdere malen zijn geweest.  
Gezellige lui daar, en lekker eten dus dan zijn wij daar te vinden.
Ondanks de sneeuw die buiten uit alle hevigheid valt besluiten we om naar het vuurwerk te gaan kijken aan de andere kant van het dorp. Dit is twee kilometer lopen door de sneeuw met als cadeautje rukwinden. Heerlijk zo een sneeuwscrub over je gezicht. De kinderen lopen met een snowboardsleetje die aan hun zak vast zit. We zijn over de helft en dan bedenkt zoonlief dat zijn sleetje niet meer aan zijn jas vast zit. Stel je voor, je bent er bijna, sneeuwscrub over je gezicht en het vuurwerkspektakel staat op ons te wachten.

Goed, rustig blijven, hoe erg is het, leuk die sneeuw hebben we niet in Nederland dus gewoon hiervan genieten. We lopen terug en niet een klein stukje nee, bijna het hele stuk dus het werd inderdaad dubbel genieten. We vinden zijn sleetje en lopen terug. We belanden aan het einde van het looppad en zoonlief zegt, waar is eigenlijk mijn telefoon. En ik kan je vertellen dat is niet de eerste keer dat het gebeurt. We kijken op de find my iPhone app en hij zegt dat hij ergens anders is dan waar wij staan. Het kookpunt wordt bijna bereikt bij manlief en ik probeer wederom rustig te blijven. 

Resultaat van deze opmerking is teruglopen, nogmaals van de sneeuwscrub genieten en voor de benen is het lekker om nog eens 2 km terug te lopen naar de Engelse pub want hij moest daar wel zijn. Zonder al te veel woorden, want ik wilde genieten van de wandeling met al zijn voordelen en zoonlief die liep achter mij met de tekst, sorry mam. Ik vervolg mijn weg terug en kom aan in de pub sneller dan de heenweg gezien mijn tempo. In de pub aangekomen bestuderen wij de zone waar de telefoon zich kon bevinden. Geen telefoon te vinden, personeel erbij gehaald en die zoeken ook mee. Achter de bar vragen kortom iedereen in rep en roer. Conclusie geen telefoon en ik zeg, “heb je hem echt zelf niet”. En daar in zijn broekzak waar hij zich meestal niet bevind daar zit hij. Oké, ik ben mijn gedachten niet, ik ben mijn gedachten niet. Hoe erg is het op de schaal van 1-10 dat hij gewoon zijn telefoon heeft, ik mijn benen extra los heb gelopen voor morgen, en mijn gezicht er weer 10 jaar jonger uit ziet door de sneeuwscrub. Ik zeg het was een prima actie toch?

Elke keer wanneer er dingen te leren zijn of wanneer er een doorbraak ligt te wachten met inzichten gebeuren dit soort dingen om te kijken hoe ik erop reageer. Zoals mijn dochter deze week zei: Mam, het is maar net hoe je het ontvangt. En zo is het, hoe ontvangen wij opmerkingen van mensen om ons heen, hoe reageren wij erop en wat levert je dat op. Boosheid, frustratie, irritatie maakt je niet een gelukkiger mens. Leven vanuit liefde wel. Mijn zoon voelde wel dat het niet oké was dus dat gesprekje komt nog wel. In het huisje hebben we gezellig afgesloten met ons favoriete toetje crème brûlée en heeft hij ervoor gezorgd dat mijn eerste blog nu op mijn website beland.

Dankbaar!
Liefs Karin